Estoy solo, I am alone... - Ana

Zijn ogen keken zoekend rond in de kamer. Waar was hij eigenlijk aan begonnen? Waarom had hij perse willen verhuizen naar dit deel van de wereld? Juist, Hij had weer uit Spanje weggemoeten voor een aantal jaar voor ze door zouden krijgen dat hij anders leek te zijn dan anderen. Hij haatte het, het verhuizen en alles. Eigenlijk had zijn leven geen doel, het was alsof hij rondliep – en wat hij ook eeuwig zou gaan doen – en maar geen rust met zichzelf leek te vinden. Although, hij was ook te laf er iets aan te veranderen. Hij maakte genoeg plezier, maar soms ging dat plezier net een tikkeltje te ver natuurlijk.
Hij zette zijn kleine tas neer op het bed. Er stonden hier genoeg bedden, maar hij had geen idee wie zijn kamer genoten konden zijn. Hij nam niet veel mee, had niet veel nodig, en als hij daadwerkelijk nog wat nodig had kon hij het óf betalen óf gaan stelen. Er waren mogelijkheiden genoeg. Met beide voorbeelden zou hij er perfect vanaf komen natuurlijk. Niemand die hem zou betrappen om te stelen en aan geld kon hij wel komen als dat echt nodig was. Het eerste wat hij uit zijn zak haalde was een oude tekening. De tekening zag er oud genoeg uit. Om precies te zijn was die foto al 400 jaar oud. Meer zelf inmiddels. Hij begon zo stilletjes aan de tijd kwijt te raken. Logisch toch?
Op de tekening stond een gezin, 2 ouders, hun zoon en hun dochter. De jongen was niet ouder dan een jaar of 12, het meisjes was amper een jaar of 6. Zijn familie, hij glimlachte even bij het zien van die tekening. Zijn ouders keken nors voor zich uit, zoals ze altijd deden, maar toch hadden ze een goede band gehad. Tot hij en zijn vader weggenomen werden van alles wat hen dierbaar was. Het gezicht van de vrouw, ze keek droevig, alsof ze al wist dat het niet lang meer zou duren, en inderdaad. Een 5 dagen nadat deze tekening gemaakt was, bleef ze alleen achter met hun dochter. Gabriëlla, ze was uiteindelijk uitgegroeid tot een mooie vrouw. Tot iemand haar met paard en kar omver moest rijden. Hij had nog geprobeerd haar leven te redden, maar het had tevergeefs geweest. Door de emoties had hij zich niet onder controle kunnen houden en had hij haar eigenlijjk zelf vermoord.
Al goed was hij geoefend in zijn controle nu. Hij legde de afbeelding op het nachtkastje naast zijn bed en schoof de zak onder zijn bed toen het geluid van een open gaande en dicht vallende deur zijn gehoor bereikte. Hij draaide zijn hoofd om, wat hij niet had moeten doen. Want een ongelooflijk aantrekkelijke geur bereikte meteen zijn neus. Wie was er binnen gekomen?

Sneeuwvlokken dwarrelden neer, nestelden zich in haar bruine lokken. De wereld was voorzien van een maagdelijk witte deken en hierbij stond er een ijzige wind die de gevoelstemperatuur voelbaar deed dalen. Huiverend kroop ze nog wat verder weg in haar sjaal, trok ze met verkrampte vingers haar muts voor de zoveelste keer weer over haar oren heen en hees ze de tas opnieuw wat beter over haar rechterschouder.
Ondanks het weer was ze zo koppig geweest om eerder die dag op pad te gaan en daarom moest ze de prijs er nu voor betalen door met een stevige tegenwind in het donker de weg terug te moeten vinden naar de campus. Het was dan ook niet vreemd dat er een intens opgeluchte zucht haar keel verliet toen de zware klapdeuren van de ingang openduwde. De warmte kwam haar tegemoet, zorgde voor een onaangenaam tintelend gevoel in haar vingers door de plotselinge botsing van kou en warmte – alsof er duizenden naalden in haar huid gestoken werden.
De kale muren van het complex gaven nu niet bepaald het ultieme “welkom thuis” gevoel, maar sinds een aantal maanden was dit daadwerkelijk tot haar thuis omgedoopt. Veel gezelligheid had ze niet nodig om zich ergens thuis te voelen, dus ze zat er niet echt mee, al had ze haar kamer vooralsnog met enkele geurkaarsjes weten op te vrolijken. Gewoon, om toch nog iets van een persoonlijke draai er aan gegeven te hebben.
In haar hoofd maakte ze een plan: eerst langs Lloyds kamer om het beloofde werk af te leveren en daarna zou ze haar weg vervolgen naar haar eigen kamer om een warme douche te nemen. Enkele meters voor deel a van haar plan, liet ze de tas wat van haar schouder zakken om zo tussen de papieren erin te kunnen graaien. Wat afwezig opende ze de deur –Lloyd had eerder gemeld dat hij er niet zou zijn, maar dat hij de deur open zou laten- en het duurde enkele seconden voordat ze zich leek te realiseren dat ze niet alleen in de ruimte was.
Voor een moment nam ze de jongen zwijgend in zich op, de muts schuin over haar hoofd heen getrokken, weggekropen in haar sjaal en verstopt in een doorweekte winterjas. Al snel zwaaide echter met het schetsboek heen en weer, waarna ze hem koeltjes meldde: “ik kwam dit afgeven,” terwijl ze het op het dichtstbijzijnde tafeltje legde. Het was immers niet zo dat ze hem een verdere verklaring schuldig zou zijn.

Hij bleef naar de deur kijken, stond doodstil. Het meisje dat binnenkwam leek hem in eerste instantie niet gezien te hebben, maar de geur die rond haar heen hing. De warmte die ze wel degelijk leek uit te stralen. ook al wist hij dat het buiten alles behalve warm was natuurlijk.
Bij haar woorden keek hij haar dan vragend aan, leek hij toch uit zijn standbeeld-situatie te komen en bewoog hij zich naar haar toe, hij moest maar een halve slag draaien met zijn lichaam. Hij liet zijn donkere ogen naar het schetsboek in haar hand glijden. Hij zag geen erge reactie op haar gezicht, wat wou zeggen dat zijn kleurlenzen nog steeds werkten. Zijn rode ogen moesten donker lijken. Donker was ook niet heel natuurlijk maar beter dan het rode. Dus het viel niet eens zo hard op.
"Sorry, " verontschuldigde hij dan dat hij niet meteen iets zei, het moest vast heel onbeleefd geleken hebben dat hij daar maar had staan kijken. Zijn warme stem vulde een tweede keer de kamer:" Ik heb geen idee aan wie het afgegeven moet worden. Ik ben hier net aangekomen.” Zei hij dan verklarend. Natuurlijk wist hij niet waarom ze hier was, of hij wist ook niet wie hier nog woonde voor de rest. “Dus zou je me een naam kunnen geven?” vroeg hij. Hij glimlachte charmant, een rij witte tanden werden zichtbaar. “ En van wie het komt, dan kan ik het best doorgeven.” Zei hij knikkend.
Ze kwam zo koel over, alsof hij iets fout gedaan had. Hij glimlachte dan. “ dankje om het langs te brengen, de eigenaar zal het vast aangenaam vinden” hij was beleefd. Natuurlijk, zijn oude gewoontes staken nog wel eens de kop op. Het was gewoon dat alles zo veranderd was in die eeuwen tijd natuurlijk. Hij glimlachte vriendelijk. Zijn spaanse accent klonk nog steeds door, na al die jaren was hij er niet vanaf. Niet dat hij dat perse wou. Eigenlijk maakte het hem niet uit dat hij met dat accent zat. Maar sommigen leken het storend te vinden.
“Alinar” stelde hij dan zichzelf voor, het was toch normaal dat je je altijd aan iederen voorstelde? Hij was weer een tijdje niet onder de mensen geweest, dat zou hij weer gewoon moeten worden natuurlijk, maar hij had ergens ook wel door dat dit niet meteen was wat ze zelf leek te willen. Ze leek gehaast te zijn om weer door te kunnen gaan. Dat kon hij zo in haar ogen zien.

Het bezit van engelengeduld was nooit aan haar geschonken. Zelfs al zou je het een negatieve karaktertrek willen noemen, het liet haar volledig koud. Dingen moesten op haar manier gaan, op haar tempo en bovenal op haar tijd. Ze deed geen moeite om aardig te zijn, vooral ook omdat ze er geen noodzaak in zag om aardig gevonden te worden.
Daar waar haar plan glashelder was geweest en waar haar verkleumde lichaam haar nog altijd toeschreeuwde dat dit voornemen zo snel mogelijk in vervulling moest gaan, namelijk om het genot van een warme –te warme- douche op te zoeken, bleef ze staan op het moment dat de jongen zich omdraaide. Onwennig, misschien, want ze had niet verwacht –of misschien niet gehoopt- dat hij een gesprek met haar zou aanknopen. Desalniettemin stak ze er geen enkele moeite in om het gesprek af te kappen. Als je het überhaupt al een gesprek kon noemen, hij was immers de enige hier die praatte – zij was degene die staarde.
Zijn warme stemgeluid, de charmante lach die moeiteloos op zijn gezicht leek te verschijnen en zijn verdere niet-lelijke-uiterlijk waren zeker de moeite waard om in alle stilte aanbeden te worden. Om zichzelf er vervolgens van te overtuigen dat ze niet aan het staren was, dwong ze zichzelf zich eraan te herinneren dat ze ook nog een tong had, die tot een minuut daarvoor nog prima functioneerde.
“Ana,” luidde haar repliek, waarbij haar stemgeluid het warme van dat van hem niet haalde, haar lach velen malen gestuntelder was en waarbij haar verdere uiterlijk.. er ongetwijfeld alles behalve charmant uit zag zo diep weggestopt door een muts en een sjaal en de rode blossen die haar wangen plaagden. Door de kou misschien, of wellicht door het besef hoe ze er tegenover hem uit moest zien.
“Ik bedoel.. ik ben Ana – degene voor wie dit is heet Lloyd. Overigens ben ik de eigenaar ervan, hij mocht willen dat het andersom was.”
Zo, dat klonk al een heel stuk meer Ana.